Ούτε ο ίδιος ο Einthoven δεν αντελήφθη πόσο
σημαντική ήταν η ανακάλυψή του. Ο
Ολλανδός αυτός Καθηγητής από το Leiden
στην αρχή του περασμένου αιώνα κατάφερε
να καταγράψει πάνω σε χαρτί την
παραγωγή και την κίνηση του ηλεκτρικού
ρεύματος της καρδιάς.

Ήταν το πρώτο ηλεκτροκαρδιογράφημα του
ανθρώπου.

Σήμερα, παρά την τεράστια πρόοδο της
Καρδιολογίας, το ηλεκτροκαρδιογράφημα
εξακολουθεί να είναι σπουδαίο
διαγνωστικό μέσο των παθήσεων της
καρδιάς και σε ορισμένες μάλιστα
περιπτώσεις εξακολουθεί να είναι
μοναδικό.

Κατά την εξάπλωση του ηλεκτρικού
ρεύματος πάνω στην καρδιά, το
ηλεκτροκαρδιογράφημα αλλάζει ανάλογα
με το τι συναντά το ηλεκτρικό ρεύμα. Εάν
π.χ. το ηλεκτρικό ρεύμα συναντήσει
υπερτροφία της καρδιάς θα την
καταγράψει σε οποιαδήποτε περιοχή της
καρδιάς (κόλποι-κοιλίες) και εάν
υπάρχει.

Εάν συναντήσει ισχαιμία ή έμφραγμα του
μυοκαρδίου και αυτό θα το καταγράψει.
Εάν οι δρόμοι από τους οποίους
διέρχεται το ηλεκτρικό ρεύμα
παρουσιάζουν προβλήματα και αυτά θα τα
καταγράψει. Έτσι, το
ηλεκτροκαρδιογράφημα μας πληροφορεί
ότι υπάρχουν αποκλεισμοί διαφόρων
βαθμών (κολποκοιλιακός αποκλεισμός-Block
αριστερού ή δεξιού σκέλους κ.λ.π.) κατά
την εξάπλωση του ηλεκτρικού ρεύματος
στα τοιχώματα της καρδιάς.

Εάν πάλι υπάρξουν βιοχημικές
διαταραχές στους ηλεκτρολύτες του
οργανισμού ή τοξικές αντιδράσεις
διαφόρων φαρμάκων- ακόμα και ορισμένων
αντιβιοτικών- και αυτά τα καταγράφει το
ηλεκτροκαρδιογράφημα.

Εκεί όμως που η αξία του είναι
αδιαμφισβήτητη και καμία άλλη μέθοδος
δεν μπορεί να το συναγωνισθεί είναι το
τομέας των αρρυθμιών. Στον τομέα αυτό
πολλές φορές το ηλεκτροκαρδιογράφημα
προσφέρει πολλά ακόμα και στην
πρόγνωση.

Όταν υπάρχουν ορισμένες διαταραχές στο
ηλεκτροκαρδιογράφημα (επιμήκυνση ή
βραχύ Q-T, Σύνδρομο Brugada κ.λ.π.) το
ηλεκτροκαρδιογράφημα μπορεί να
προειδοποιήσει και να σώσει ακόμα και
την ανθρώπινη ζωή, γιατί απλούστατα με
την εμφύτευση ενός απινιδωτή ο
αιφνίδιος θάνατος ουσιαστικά
αποτρέπεται.

Κατά συνέπεια, το ηλεκτροκαρδιογράφημα
είτε στην κλασική μορφή του είτε στην
24ωρη καταγραφή του ή κατά τη δοκιμασία
κοπώσεως ή κατά την καταγραφή του μέσα
στην καρδιά με την ηλεκτροφυσιολογική
μελέτη αποτελεί την πρώτη πολυδύναμη
μέθοδο για τη διάγνωση των
καρδιοπαθειών.

Βέβαια, η τεράστια εξέλιξη των
απεικονιστικών τεχνικών
(υπερηχοκαρδιογραφία, αξονική ή
μαγνητική τομογραφία, σπινθηρογράφημα)
συμπληρώνει τη διαγνωστική αξία του
ηλεκτροκαρδιογραφήματος, ιδιαίτερα
μάλιστα κατά τη διερεύνηση της
μηχανικής λειτουργίας της καρδιάς.

Δηλαδή μπορούμε να δούμε και να
μετρήσουμε τη διάταση των κοιλοτήτων
της καρδιάς, την υπερτροφία τους αλλά
και τη λειτουργικότητά τους, που αυτό
δεν μπορούμε να το επιτύχουμε με το
ηλεκτροκαρδιογράφημα.

Γενικότερα, εάν εξαιρέσουμε τον τομέα
των αρρυθμιών όπου το
ηλεκτροκαρδιογράφημα εκτός από
διαγνωστική έχει και προγνωστική αξία,
σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η αξία του
είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά πρέπει να
συνεπικουρείται και από άλλες
απεικονιστικές μεθόδους προκειμένου το
διαγνωστικό αποτέλεσμα να είναι
πλήρες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η
διάγνωση της ισχαιμίας του μυοκαρδίου
με το ηλεκτροκαρδιογράφημα κατά της
δοκιμασία κοπώσεως. Εάν κατά τη
δοκιμασία κοπώσεως η αλλαγή του
ηλεκτροκαρδιογραφήματος θέσει την
υποψία ύπαρξης ισχαιμίας του
μυοκαρδίου τότε το σπινθηρογράφημα του
μυοκαρδίου θα προσδιορίσει με ακρίβεια
την περιοχή της ισχαιμίας, ενώ η αξονική
στεφανιογραφία ή η κλασική
στεφανιογραφία θα απεικονίσουν την
ακριβή εικόνα της βλάβης
(αθηροσκληρωτική πλάκα) που προκαλεί τη
στένωση στη στεφανιαία αρτηρία και
δημιουργεί την ισχαιμία στο μυοκάρδιο.

Γενικότερα, καλό είναι ο καθένας να
γνωρίζει ότι όταν το
ηλεκτροκαρδιογράφημα είναι παθολογικό,
τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να
υπάρχει ενεργή καρδιοπάθεια. Αντιθέτως,
το φυσιολογικό ηλεκτροκαρδιογράφημα
δεν σηματοδοτεί κατ’ ανάγκη ότι ο
εξεταζόμενος δεν έχει κανένα απολύτως
καρδιακό πρόβλημα και κατά συνέπεια
είναι φυσιολογικός.